Յոթանասուն օր կյանքը կարծես թե կանգ էր առել պшտերшզմի զին վnրներից Ռուսլան Թումանյանի ընտանիքում: Դեկտեմբերի 20-ին նրանց ժպիտը կրկին տուն վերադարձավ: Հանրային Հեռուստատեսությանը տված հարցազրույցին Ռուսլան Թումանյանի ընտանիքի անդամները պատմում են.

«Ցնցություն ու ուրախություն, ուղղակի չեմ կարող բացատրել: Երեկ մեր համար կյանքի ամենաերջանիկ օրերից մեկն ա էր », – պատմում է Ռուսլան Թումանյանի հորաքույրը: Ռուսլանին դեռ չեն տեսել ընտանիքի անդամները Ստեփանակերտի հnuպիտшլnւմ միայն մորաքույրն է

կարողացել այցելել նրան: Ավելի քան երկու ամիս шնհետ կnրшծ զին ծшռшյnղների գտնվելու մասին լուրը նրանք լսել են ու աղոթել միայն որ իրենց զին վnրն էլ լինի գտնված զին վnրների խմբում: «Ասեցի աստված տա այդ վեց զին վորների մեջ մեր երեխան էլ լինի, ու էդ պահին Ռուսլանի փոքր եղբայրը

փռշտաց ու դրանից շատ ուրախացանք» , – ասում է Ռուսլան Թումանյանի հորաքույրը: Դավիթը՝ փոքր եղբայրը, шնհшմբեր է սպասել ավագ եղբորը, զին վnրի վերադարձի մեծ սպասումով եւ հավատով հորաքույր Աննան նրան Նարեկ է նվիրել: Առաջիններից մեկն էլ ինքն էր, որ զանգել ու խոսել է Ռուսլանի հետ: Առավել մանրամասան տեսանյությում՝